เงยหน้ามองทางเดินที่ทอดยาว
2 เท้าก้าวไปข้างหน้าพร้อมจุดมุ่งหมายในอนาคต
หากเมื่อไรลืมเลือน 2 ข้างทาง
ไม่แวะพักตามร่มไม้
ไม่ได้สูดดมกลิ่นดิน กลิ่นหญ้า
ไม่หยุดทักทายผู้คนที่เดินผ่าน
หากขาดเรื่องราวตามรายทาง
การก้าวเดินครั้งนี้คงไม่มีความหมาย
2 ข้างทางที่เดินผ่านมีเรื่องราวของสิ่งที่ฝังรากอยู่ที่นั่น
ผู้คนที่อยู่อาศัย
ตึกที่หยั่งเสาเข็มลึกลงไปในพื้นดิน
สถาปัตยกรรมที่แสดงถึงความเคารพ ชื่นชม บุคคล บรรจุเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ยุคสมัยต่างถูกบันทึกไว้ ณ จุดที่ก้าวผ่าน
ต้นไม้
ใบหญ้า
ท้องฟ้า
ภูเขา
ต้นไม้
สิ่งมีชีวิตที่สถิตย์อยู่
หายใจไปพร้อมๆ กับเรา
ครอบครัว
เพื่อนฝูง
คนรัก
ชีวิตของพวกเขาต่างมีจุดหมาย
ไม่ว่าเหมือนหรือต่างไป
เราต่างหายใจไปพร้อมๆ กัน
ทุกๆ ย่างก้าวบันทึกช่วงเวลาของชีวิตที่ใช้ลมหายใจร่วมกัน
วันที่ลมหายใจหมดลง อาจเป็นวันสิ้นสุดของการเดินทาง
ไร้ก้าวต่อไปของใครคนหนึ่ง
แต่อีกหลายสิ่งยังคงก้าวต่อไป
มีลมหายใจต่อไป
ดั่งเราไร้ตัวตน
แล้วความหมายของการเดินทางเล่า
การก้าวเดินต่อไปมีประโยชน์อันใด
สิ่งที่เคยบันทึกอยู่ในความทรงจำไร้ค่าหรือ
...
ความสุข
ความเศร้า
ความรัก
...
หรือความรู้สึกเหล่านี้ไร้ตัวตนเช่นเรา
....
คำตอบนั้นกระจ่างอยู่ในใจเราเอง
1 comment:
พี่คิดว่า คนเราจะไม่ไร้ตัวตน ถ้ายังมีคนระลึกถึงครับ
Post a Comment