ฟากฟ้า

เมฆฝนลอยหายไปเบื้องหน้าแล้ว

เหลือเพียงเรายืนเท้าเปลือยเปล่าบนหาดทรายกว้าง

ฟ้าแม้ยังดูหนักหน่วงด้วยปุยเมฆ

แต่ยังมีลำแสงส่องผ่านให้เบาใจ

จริงอยู่แสงแดดคล้อยผ่านตามกาลเวลา

ไร้เรี่ยวแรงแผดเผาสิ่งใด

แต่กลับสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่แสงแดดมอบให้

พลังใจที่อบอุ่นอ่อนหวาน ช่วยปลอบโยนกายที่เหนื่อยล้า

หากวันใดที่ฟ้าเปิด

สว่างสดใส

ปล่อยโอกาสให้แดดได้ส่องโดยสายตาไม่อาจสู้

เราจึงได้แต่ยอมแพ้

หาร่มเงาเพื่อหลีกทางให้แสงส่องแต่โดยสะดวก

หลังจากนี้เราคงคอยมองหาดวงดาวที่เข้ามาส่องประกายให้ฟากฟ้า

รอคอยรอยยิ้มในหัวใจของคนที่อาจเฝ้ามองดาวดวงเดียวกันกับเรา

เมื่อเวลาล่วงเลยผ่าน

เราอาจอยากอยู่จนถึงรุ่งสาง

หาที่กำบังจากน้ำค้าง

หวังจะพบแสงแรกของวันบ้าง

ฟากฟ้าแบบไหนจึงเป็นที่ปรารถนา

อาจจะขึ้นอยู่กับช่วงเวลาของหัวใจ
ที่จะกำหนดทิศทางของความรู้สึก

กำหนดภาพฉากที่ต้องการพบเจอ

สิ่งที่ทำได้

อาจเพียงต้องหลบหลีกจากความเคยชินเท่านั้น

จึงจะได้เห็นฟากฟ้าอย่างที่มันเป็น