2 แขนเธอโอบรอบคอฉันไว้แน่น
น้ำตาค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย เสียงสะอื้นเหลือเพียงลมหายใจกระตุกเงียบๆ
เมื่อทุกสิ่งสงบลง คางของเธอจึงเกยอยู่บนบ่าของฉันอย่างผ่อนคลาย
ไม่มีแล้วความดิ้นรนไขว่คว้าหาผู้พิทักษ์หลังความเจ็บปวด
บัดนี้เจ้าหญิงปลอดภัยแล้ว
...
จริง ฉันคือผู้อัศวินของเธอ ไม่สามารถเป็นได้มากกว่านี้หรือน้อยกว่านี้
บางครั้งหากต้องการปกป้องความฝัน ความหวัง ความสนุกสดใส
ฉันจะมอบบ่าคู่นี้ไว้ให้คางเธอเข้ามาเกยกอง
บางครั้งหากต้องการแสดงความยินดี เธอยังคงโผมุ่งตรงมายังบ่าของฉันด้วยรอยยิ้ม
...
เป็นระยะเวลานานกว่าเธอจะวางใจนำคางของเธอมาเกยอยู่บนบ่าของฉัน
ส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอมอบหัวใจให้คนไม่ยิ่งใหญ่เช่นฉันอาจเป็นเพียงแค่ความพร้อมเท่านั้น
ความพร้อมที่จะยืนหยัดเคียงข้างไม่ว่ายามสุขหรือทุกข์
ความใกล้ชิดของหัวใจกระเถิบเข้ามาเมื่อวันที่เธอถูกทำร้าย
แน่นอนว่าครั้งแรกที่คางมาเกยไหล่ไม่ได้สร้างภาพจำที่น่าประทับใจให้เราทั้ง 2 ฝ่าย
เพราะเรื่องราวของเราเริ่มขึ้นจากความเจ็บปวด
แต่หากไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดนั่น ฉันไม่แน่ใจว่าเมื่อใดฉันจะสามารถสร้างความอุ่นใจให้เธอได้
...
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่นานวัน
ฉันพร้อมเสมอที่จะเป็นอัศวินมอบไหล่ให้เธอนำคางมาเกย
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
เบิ้ลเองพี่ส้ม ตามมาจากบล็อกพี่วิพ
ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่าพี่ส้มมีบล็อกด้วย ไม่งั้นไม่เงียบเหงาขนาดนี้แน่ ^^
.
.
.
อ่านแล้วนึกถึงละครเวทีขึ้นมาเลย
เหมือนกำลังดูฉากสุดท้ายของเรื่องนี้
ชอบชื่อเรื่องนะ
แต่รู้สึกว่ามีคำว่าคางเกยบนบ่าเยอะไปหน่อย
อ่านแล้วแปลกๆ
แต่ชอบการเกยในวรรคสุดท้ายมาก
.
.
แล้วจะมาใหม่ครับ
Post a Comment