หน้ากาก

เด็กๆ จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยใส่หน้ากากตัวอะไรบ้าง

กระต่าย

แมว

ลิง

สิงโต

หรือ

ตัวการ์ตูนอื่นๆ

แต่เวลาใส่เราจะสามารถสวมบทบาทของตัวนั้นๆ ได้อย่างสนุกสนาน

สนุกเพราะเรารู้ว่าเรากำลังใส่หน้าของอะไรอยู่

กระต่ายจะกระโดดโลดเต้นใช่ไหม

แมวร้องเหมียวๆ

ลิงเกานู้นเกานี่

สิงโตคำรามน่าเกรงขาม แม้ว่าเราจะตัวเล็กเท่าแมวเหมียว

สนุกใช่ไหม

วันเวลาเหล่านั้นผ่านไปไม่รู้นานเท่าใด

เราไม่สามารถเอาหน้ากากใดมาใส่ให้ดูตลกได้อีก

ไม่รู้กลัวอะไร

รู้ตัวอีกทีเราไม่หยิบมันมาใส่เล่นอีกแล้ว

ไม่รู้กลัวอะไร

หรือว่าเพราะเรามีหน้ากากอื่นมาสวมใส่

หน้ากากซึ่งไม่ต้องหาหน้าตาของตัวอะไรมาวาดไว้

เพียงแค่ใจของเราเท่านั้นที่สร้างมันขึ้นมาปกปิดใบหน้าของตัวเอง

หลบซ่อนความรู้สึกของเราจากสายตาผู้คน

ปกป้องเราจากความเป็นจริงที่น่าอัปยศซึ่งเราอาจคิดไปเองว่ามันเป็นเช่นนั้น

หรือ

ปกป้องเราจากความน่าอายที่ผู้คนสามารถมองเห็นจากการกระทำที่มาจากตัวตนของเรา

แม้แต่เวลานอนเรายังรู้สึกต้องแบกรับความตึงเครียดของหน้ากากที่กดทับอยู่

น่าเศร้าเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าหน้ากากไหนที่น่าเศร้ากว่ากัน

ระหว่างหน้ากากที่เราไม่สามารถหยิบมาใส่เล่น

กับ

หน้ากากที่เราห่อหุ้มใบหน้าของตัวเราตลอดเวลา

เมื่อไรที่เราจะสามารถถอดมันออกเพื่อเปิดเผยหน้าที่แท้จริงของตัวเองได้

เมื่อไรที่เราจะสามารถปลดปล่อยตัวเองจากหน้ากากที่หนาจนหนักเกินกว่าจะแบกรับได้