สายฟ้า

ก้อนเมฆของเมื่อวานกับวันนี้ไม่เหมือนกัน
ก้อนเมฆของเมื่อวานกับวานซืนยิ่งต่าง
บางวันมีเมฆหนาพื้นที่สีขาวครองท้องฟ้า
บางวันเป็นเพียงสายเบาบางเผยให้เห็นฟ้ากว้าง
...

ย้อนเวลากลับไปหาท้องฟ้าในอดีตทุกวันที่เงยหน้าขึ้นมอง ยังไม่เห็นว่ามีวันไหนที่มีก้อนเมฆซ้ำกันสักวัน

ท้องฟ้าช่างขยันจริง
ขยันกว่าเราหลายเท่านัก
ทุกวันมัวแต่นั่งทำอะไรซ้ำๆ ซากๆ
มีชีวิตอยู่ตามตารางเวลาแม้ไม่ต้องทำงานตอกบัตร

เมื่อนึกอย่างนี้แล้วอยากจะหนีไปให้ไกลนัก
ให้ไกลออกจากเส้นตารางที่ขีดกั้นไม่ให้เดินออกจากเส้นทาง

...
เดือนก่อนมีเมฆฝนมากมายก่อตัวขึ้น
พวกมันรวมตัวกันเป็นก้อนเล็กก้อนใหญ่
เห็นแล้วใจหาย

ในใจหวั่นว่าฝนจะตก ฟ้าจะผ่าหรือไม่

ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนจะไม่เคยหวั่นกลัวฝนมาก่อน
ไม่กลัวเพราะไม่รู้อันตรายจากฟ้าผ่า
ไม่กลัวเพราะไม่รู้จักไข้หวัด
ไม่กลัวเพราะห่วงว่าจะไม่ได้เล่นน้ำฝนมากกว่าห่วงเปียก

ทันใดนั้นเห็นสายฟ้าผ่าลงมาจริงๆ
ไม่นานฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่
ไม่ว่าเป็นใครหากไม่มีร่มกำบังต้องเปียกปอนเป็นแน่

...

ตอนนี้เรากลับเลิกกลัวฟ้าฝนอีกครั้ง
ไม่ใช่เพราะไม่รู้จักอันตรายที่อาจได้รับจากธรรมชาติ
ไม่ใช่เพราะแข็งแกร่งจนไม่กลัวเจ็บป่วย

หากแต่เพราะอิจฉาอิสระเช่นฟ้าเหลือเกิน
อิสระที่สามารถสรรค์สร้างภาพที่แตกต่างกันได้ทุกวัน
อิสระที่สามารถปลดปล่อยเม็ดฝนโดยไม่เกรงใจใคร
อิสระที่ได้ทำตามธรรมชาติของตัวเอง